Zapewne idąc ulicami miasta, nie raz widziałeś drzewo, sięgające wyżej niż dachy najwyższych budowli. Rośnie w bardzo ciekawym miejscu. Jak chcesz to idź w jego kierunku, przeciskaj się między ciemnymi, ciasnymi uliczkami, by znaleźć teren, w którym zapuściło swe korzenie.
  Idąc mrocznymi ścieżkami, ocierając się ciągle o ściany domów, dotrzesz wreszcie do upragnionego miejsca. Jestem pewną, że nie spodziewałeś się ujrzeć czegoś takiego w mieście. Piękny widok, nieprawdaż? Za drewnianym płotem - który stoi tu już jakiś czas - jest park. Nie, park to nie jest trafne słowo dla tak atrakcyjnego miejsca. Takiego słowa nawet wybitni poeci nie znajdą.
  Drzewa z rozłożystymi koronami, ledwo co przepuszczają promienie słońca. Daje to efekt nie do opisania. Wiązki światła, którym udało się przebić przez liściasty dach, oświetlają kwieciste krzewy i nieliczne kwiaty. Do przechadzę po tym miejscu miała służyć brukowana ścieżka, ale chodzenie poza " szlakiem", nie jest karane grzywną.
  Wrócę jednak do tego co ciekawi nas na początku najbardziej. Wielkie drzewo nieznanego gatunku, o nieokreślonym wieku. Z pewnością rosło tutaj zanim wybudowano miasto. Jest większe niż jakikolwiek budynek tu zbudowany i dzieci wybrały je na swoje miejsce zabaw. Ile w tych małych główkach jest pomysłów, na to, co można na takiej roślinie robić. Najczęściej organizują zawody na to, kto wejdzie na szczyt - jak dotąd nikomu się nie udało.
  Liczni poeci, z różnych stron świata, przybywają tu, by pisać poematy. O tym miejscu, o tej atmosferze, która tu panuje. Malarze chcą uwiecznić miejski zagajnik na płótnie, lecz nawet najzdolniejszym się nie udaje. Usłyszysz tu śpiewy ptaków i muzykę grajków chcących zawstydzić małe zwierzęta dziękiem lutni.
  Czas mija tu szybko. Nawet nie zauważysz, gdy nastanie ciemność, a złote światło słońca zastąpi srebne, bijące od księżyca. Jest wtedy równie pięknie jak w dzień, ale od ciebie zależy czy spędzi tu noc.