Jako podró¿nik czêsto wêdrowa³em w ró¿ne zak¹tki œwiata, jednak to miejsce zwane przez tutejsz¹ ludnoœÌ Dêbowym Zagajnikiem, by³o dla mnie jednym z najpiêkniejszych. By³ œrodek dnia, ludnoœÌ pracowa³a jeszcze na polach. Postanowi³em zahaczyÌ w³aœnie o to miejsce, podczas swojej podró¿y. Dêbowy Zagajnik wydawa³ siê opustosza³y, jednak po g³êbszych oglêdzinach stwierdzi³em, i¿ ktoœ równie¿ poszukuj¹cy ch³odu zawêdrowa³ pod ogromne dêby, aby spocz¹Ì. Nie wiedz¹c kto to, przygotowa³em katanê zwisaj¹c¹ na moich plecach i usiad³em w cieniu jednego z najstarszych dêbów.

Spokojnym g³osem odpowiedzia³em - Tak to prawda, szukam cienia, bo d³uga jeszcze droga przede mn¹, chwila odpoczynku jeszcze nikomu nie zaszkodzi³a - wbi³em swoj¹ katanê przed siebie i przejrza³em siê w niej - Mhm nie wygl¹dasz najlepiej- zwróci³em siê do zacnej broni. Po chwili szukania d³oni¹ po pod³o¿u, unios³em kawa³ek du¿ego kamienia, którym zacz¹³em ostrzyÌ piêkne lœni¹ce ostrze, by³a to katana wrêcz królewska, która otrzyma³em od swojego ojca, przed wyruszeniem w poszukiwanie szczêœcia. S³oùce przygrzewa³o mocno, postanowi³em œci¹gn¹Ì koszulê ukazuj¹c dobrze zbudowan¹ klatkê, czu³em siê tutaj dobrze, gdyby nie moja misja, zosta³bym tutaj na zawsze. -Przepraszam, za ciekawoœÌ, czy mieszkasz tutaj, czy mo¿e tak jak ja podró¿ujesz ? - zwróci³em siê do nieznajomego.

- Jak to mówi¹ kobiety i broni siê nie po¿ycza, jeœli chodzi jedynie o przyjrzenie siê, to proszê bardzo - spokojnie wyci¹gn¹³em katanê z ziemi i wbi³em dalej w skierowan¹ w stronê nieznanego cz³owieka. Spokojnie opar³em siê o drzewo i patrzy³em na chmury, które spokojnie p³ynê³y na niebie, wszystko siê sprawdza³o, trafi³em do prawdziwego raju, czu³em siê tutaj œwietnie, jednak nied³ugo czas by³o wyruszaÌ w dalsz¹ drogê. By³em ospa³y, przebywanie w tym miejscu bardzo rozleniwi³o mnie i sprawi³o, ¿e nie mia³em si³ na wiêcej przygód tego dnia, jednak mia³em swoje zadanie.

- Strza³ w dziesi¹tkê, to prawda mój ociec wrêczy³ mi t¹ broù kiedy wyruszy³em w podró¿ - o¿ywiwszy siê wyt³umaczy³em nieznanemu cz³owiekowi pochodzenie broni. Podnios³em siê z miejsca i zacz¹³em siê krêciÌ po Dêbowym Zagajniku rozgl¹daj¹c siê za najlepsz¹ drog¹, to zaczêcia kolejnej wyprawy.

- W zasadzie masz racjê, jednak rozgl¹dam siê na przysz³oœÌ, aby spokojnie móc udaÌ siê w dalsz¹ drogê - odpowiedzia³em spokojnym tonem, po czym usiad³em w tym samym miejscu, bior¹c swoj¹ katanê i zacz¹wszy ponownie o ni¹ dbaÌ. Spokojnie czeka³em, a¿ pogoda siê uspokoi, przymkn¹³em oczy i marzy³em o tym co mia³o siê staÌ w dalszej podró¿y, otworzy³em swój plecak i wyci¹gn¹³em buk³ak z wod¹ po napojeniu siê, zapyta³em - mo¿e ³yka ? -

- Prawda, ptaki sÂą naprawdĂŞ silne pomimo tego, Âże ich ciaÂło bardzo je ogranicza, to naprawdĂŞ piĂŞkne - odpowiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ spokojnie.

- Mam o wiele wiĂŞksze ambicja, aniÂżeli siedzenie na garnuszku swojego ojca, idĂŞ w stronĂŞ przygody, a dokÂładniej legendy, ktĂłra gÂłosi, iÂż kto zabije legendarnego zÂłotego olbrzyma, ten otrzyma niewyobraÂżalnÂą wrĂŞcz moc i to wÂłaÂśnie jest mĂłj cel, jeszcze bardzo dÂługo droga przede mnÂą- Spokojnie opowiedziaÂłem nieznajomemu o tym co prowadzi mnie w Âświat. - A ty co robisz, czy masz jakiÂś cel w Âżyciu ? -zapytaÂłem siĂŞ ruszajÂąc lekkim wÂąsikiem.