Tristan szed³ niespokojnie, co kilka minut próbowa³ zawróciÌ, to stawa³ dêba, czy biega³ w kó³ko. Konan siedzia³a wtedy spokojnie, wiedzia³a, ¿e na tego konia si³¹ i po nerwowana nie zadzia³a.
- Tristan, proszê ciê, prosto, jedziemy do Valery! Musimy go uratowaÌ, tak samo jak j¹!- krzyknê³a na niego w pewnym momencie. Stan¹³ jak os³upia³y, nigdy na niego nie krzycza³a. Parskn¹³ cicho i zrobi³ to co chcia³a.
Wjechali przez bramê na g³ówn¹ ulice miasta. By³o st¹d widaÌ Twierdzê ~ Mo¿e pomo¿e mi znowu?~ zada³a sobie to pytanie w myœlach. DŸwiêk podków uderzaj¹cych o brukowan¹ ulicê by³o doskonale s³ychaÌ. Odbija³ siê od œcian budynków. Ludzie patrzyli siê z podziwem na jej karego rumaka. Zmierza³a do Aresztu, do kolejnego miejsca, w którym mia³a niemi³e wspomnienia.

UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ciepÂło na widok elfki. Pomimo kapturu wiedziaÂła, Âże to ona. CieszyÂła siĂŞ, Âże siĂŞ jej nic nie staÂło,
- Tak, chce jej pomĂłc, z caÂłego serca. Lecz, uwaÂżam teÂż, pani, Âże powinnam pomĂłc tamtemu chÂłopcu, ktĂłry - jak sÂłyszaÂłam - teÂż chciaÂł ratowaĂŚ, a zabrali go straÂżnicy- poklepaÂła Tristana po szyi i wydÂłuÂżyÂła mu wodze. DodaÂła jeszcze w kierunku elfki- CieszĂŞ siĂŞ, Âże nic siĂŞ wam nie staÂło i przepraszam, Âże nie mogÂłam pomĂłc, ale spieszyÂłam siĂŞ.

ZaÂśmiaÂła siĂŞ cicho.
- Trudno by byÂł gdzie indziej skoro zabrali go wiĂŞziennym wozem- uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szerzej odsÂłaniajÂąc zĂŞby.- MoÂże razem uda siĂŞ nam jakoÂś go uratowaĂŚ. Hm, wolisz bym zeszÂła z konia, czy mogĂŞ dalej na nim jechaĂŚ?,

PrzyÂłoÂżyÂła Âłydki, Tristan zaczynaÂł zawsze wolnym galopem, ale po chwili rozluÂźniaÂł siĂŞ i nie zwracajÂąc uwagi na nikogo biegÂł szybkim galopem, wyciÂągajÂąc przy tym szyjĂŞ. Tak byÂło i teraz, przeÂścignĂŞÂła elfkĂŞ, i jechaÂła do aresztu skaczÂąc nad ludÂźmi, ktĂłrzy kulili siĂŞ ze strachu przed nadbiegajÂącym koniem.

Wskoczy³am na konia.Nie robi³am tego od dzieciùstwa.Z³apa³am go za szyjê.Musia³am uwa¿aÌ by nie spaœÌ bez siod³a.By³am przera¿ona.

W koùcu tu dotar³. G³ówna Ulica by³a znacznie wiêksza ni¿ sobie j¹ wyobra¿a³, lecz nie przystawa³ na przypatrywanie siê jej szczegó³om, ale ruszy³ w stronê miasta portowego. Szybko przebiera³ swymi krótkimi nogami, jakby to zale¿a³o o jego ca³ym ¿yciu.

UciekaliÂśmy. W caÂłej okolicy gÂłoÂśno rozlegaÂł siĂŞ tupot podkĂłw koni i kopyt jednoroÂżca. SzukaliÂśmy jakiejÂś ÂścieÂżki wylotowej z miasta. 100 metrĂłw od aresztu znalazÂłem takowÂą. SkierowaÂłem w niÂą konia. Selena pojechaÂła za mnÂą.