Tristan szedł niespokojnie, co kilka minut próbował zawrócić, to stawał dęba, czy biegał w kółko. Konan siedziała wtedy spokojnie, wiedziała, że na tego konia siłą i po nerwowana nie zadziała.
- Tristan, proszę cię, prosto, jedziemy do Valery! Musimy go uratować, tak samo jak ją!- krzyknęła na niego w pewnym momencie. Stanął jak osłupiały, nigdy na niego nie krzyczała. Parsknął cicho i zrobił to co chciała.
Wjechali przez bramę na główną ulice miasta. Było stąd widać Twierdzę ~ Może pomoże mi znowu?~ zadała sobie to pytanie w myślach. Dźwięk podków uderzających o brukowaną ulicę było doskonale słychać. Odbijał się od ścian budynków. Ludzie patrzyli się z podziwem na jej karego rumaka. Zmierzała do Aresztu, do kolejnego miejsca, w którym miała niemiłe wspomnienia.

Uśmiechnęła się ciepło na widok elfki. Pomimo kapturu wiedziała, że to ona. Cieszyła się, że się jej nic nie stało,
- Tak, chce jej pomóc, z całego serca. Lecz, uważam też, pani, że powinnam pomóc tamtemu chłopcu, który - jak słyszałam - też chciał ratować, a zabrali go strażnicy- poklepała Tristana po szyi i wydłużyła mu wodze. Dodała jeszcze w kierunku elfki- Cieszę się, że nic się wam nie stało i przepraszam, że nie mogłam pomóc, ale spieszyłam się.

Zaśmiała się cicho.
- Trudno by był gdzie indziej skoro zabrali go więziennym wozem- uśmiechnęła się szerzej odsłaniając zęby.- Może razem uda się nam jakoś go uratować. Hm, wolisz bym zeszła z konia, czy mogę dalej na nim jechać?,

Przyłożyła łydki, Tristan zaczynał zawsze wolnym galopem, ale po chwili rozluźniał się i nie zwracając uwagi na nikogo biegł szybkim galopem, wyciągając przy tym szyję. Tak było i teraz, prześcignęła elfkę, i jechała do aresztu skacząc nad ludźmi, którzy kulili się ze strachu przed nadbiegającym koniem.

Wskoczyłam na konia.Nie robiłam tego od dzieciństwa.Złapałam go za szyję.Musiałam uważać by nie spaść bez siodła.Byłam przerażona.

W końcu tu dotarł. Główna Ulica była znacznie większa niż sobie ją wyobrażał, lecz nie przystawał na przypatrywanie się jej szczegółom, ale ruszył w stronę miasta portowego. Szybko przebierał swymi krótkimi nogami, jakby to zależało o jego całym życiu.

Uciekaliśmy. W całej okolicy głośno rozlegał się tupot podków koni i kopyt jednorożca. Szukaliśmy jakiejś ścieżki wylotowej z miasta. 100 metrów od aresztu znalazłem takową. Skierowałem w nią konia. Selena pojechała za mną.