Zafascynowana morzem Errandra nieoczekiwanie przyszła do Portu. Przywykła do leśnego krajobrazu elfka przez długi czas nie mogła się napatrzeć na falującą wodę. W związku z tym siedziała na krawędzi mostku i mając nogi zaledwie metr nad cieczą podziwiała całokształt, od odbijającego się w tafli słońca, aż po ulatujące stada mew. Zanim się zorientowała, że powinna już wracać do swojej chatki minęło już bardzo dużo czasu.

Dotarłam do portu, powoli robiło się ciemno, niewiele brakowało, a słońce zniknęło by w morzu. Słyszałam, że jest to piękny widok, ale obrałam sobie za cel przejście całej krainy. Nie mogłam tu zostać skoro chciałam to zrobić. Pewnie bym zasnęła i obudziłabym się znowu kilka dni później. Pobiegłam z Tristanem w stronę plaży. Biegliśmy wzdłuż morza póki miasto nie znikło nam z oczu. Udałam się do jakiegoś lasu, widocznego na horyzoncie.

Po długiej nieobecności znów zobaczył znajome twarze.
Między innymi Sunnako, ukłonił się jej w pas, po czym podszedł i pocałował jej wilgotny policzek, w oddali zobaczył okręty. Na jego Twarzy objawił się uśmiech, poczuł zapach jej niebieskich włosów. Był w siódmym niebie.

-Ciebie Sunnako, również dobrze widzieć- odpowiedział, objął ją, uśmiechając się szeroko. Jego czarne włosy były brudne gdyż tułał się po świecie dość długo, jego stopy nie chciały już go nosić, słaniał się na nogach, lecz chciał jeszcze odwiedzić Cesarza.
-Moja miła, zaprowadź mnie do Cesarza, jeśli możesz-powiedział, mało nie upadając na ziemię, wsparł się na Sunnako mimo że nie chciał tego robić, po czym upadł na kolana, zmęczenie wzięło górę nad nim. Starał się wesprzeć na mieczu, lecz był zbyt wyczerpany. Chciał zobaczyć się z Cesarzem, lecz nie był w stanie, patrzył w dal na piękne drewniane statki *Chciałbym przyczynić się do rozrostu Cesarstwa* pomyślał

Gdy poczuł się na siłach, wstał, bez krępacji przytulił Sunako, wiedział co do niej czuje..
Jego włosy opadały na jej ramię, był zmęczony ale chciał iść z Sunako.
Chciał spędzać z nią dużo czasu po tak długiej rozłące...

-Dobrze więc, chodźmy do Cesarza, potem będziemy mieć czas dla siebie- odpowiedział, wtulając się dalej w niebieskowłosą. Ta Elfka była jedyną jego ostoją w Valerze, to ona trzymała go przy życiu.
-Postarajmy się o nasz kraj- rzucił bezwładnie, stając na przeciw Sunako, patrząc jej w oczy.