Raytlion dostosował się do tempa Konan. - Po co się śpieszyć? Mamy sporo wolnego czasu. -  zaczął wolniej oddychać, aby rozkoszować się czystym powietrzem tego lasu, po chwili spojrzał na Konan i zaczął rozglądać się dookoła w poszukiwaniu zagęszczenia lasu.

Raytlion tak samo jak Elfka ponownie zmienił tempo chodu na wolniejsze. - Nie ma sensu się śpieszyć wampiry podobnie jak i Elfy żyją wiecznie, więc mamy sporo czasu na zwiedzanie, nawet bardzo. - uśmiechnął się lekko w stronę Konan, ponownie rozglądając się po lesie w poszukiwaniu zgęszczenia drzew.

- Z Tobą mogę zwiedzać wieczność, a nawet i dłużej. - uśmiechnął się szeroko do Konan, po chwili odwrócił wzrok rozglądając się wszędzie w poszukiwaniu zagęszczenia lasu, nie znalazł takowego, to ponownie spojrzał na Konan. - Jednak trochę nam zajmie szukanie tego wodospadu, ale mamy czas, nie ma sensu się śpieszyć.

Ciągle podążał za Konan rozglądając się dookoła i poszukując zgęstnienia, gdy Ona spoglądała na Niego, On odpowiadał Jej uśmiechem. Gdy zauważył jak las zaczyna gęstnieć, uśmiechnął się szeroko lekko przyśpieszając. - W końcu chyba znaleźliśmy, bynajmniej mam taką nadzieję. - ponownie uśmiechnął się w stronę Konan.

Amras siedząc pod drzewem usnął wkońcu, spał głebokim snem, jego ręka nadal znajdowała się na jego mieczach i medlionie które leżały obok niego. Słońce delikatnie świeciło na jego ciemna skórę, i białe włosy.

W końcu doleciała w to miejsce. Ułożyła się pod jednym z drzew. Po chwili poczuła woń... woń mięsa. Fakt, była głodna. Podeszła do niego. Coś tu śmierdzi. Nie pachniało jak mięso sarny. Ale cóż. Ugryzła pierwszy kęs. Nie było złe. Potem drugi, trzeci, czwarty... i tak do końca. Trochę zaczęło jej się kołować w głowie. Nie wiedziała dlaczego. - Może to dlatego, że tyle spałam i od razu zaczęłam latać... - pomyślała. Czy aby na pewno? Prawda była taka, że... mięso było zatrute. Najprawdopodobniej niedługo trucizna ją albo sparaliżuje, albo po prostu zabije. Już było wiadome, czemu zwierzę padło. Ale niestety, Kyraneth nie była tego świadoma. Położyła się. Po około 10 minutach zaczęła tracić czucie w łapach. Zaczęła ją bardziej boleć głowa. Po niedługim czasie już nie mogła się prawie ruszyć. Położyła się bardziej. - Przejdzie... - wmawiała sobie. Ale już wiedziała, co to było. Miała też zamglone oczy. W końcu już nie mogła się nawet najmniej poruszyć. Niestety, nie przeżyła.

[lolol, robię drugie konto :v]