-Luuux!Dok¹d mnie ci¹gniesz?-zapyta³am zmêczona pó³godzinn¹ wêdrówk¹.
-Zobaczysz.Jeœli dobrze zrozumia³em miejscowych to powinno byÌ ju¿ blisko.-szepn¹³.Wiedzia³am ¿e siê zgubiliœmy.Nagle swoimi niezwykle wra¿liwymi na ka¿dy dŸwiêk elfimi uszami us³ysza³am coœ jakby wystrza³.Ogromny huk sprawi³ ¿e kuli³am siê zas³aniaj¹c uszy.
-Lux, co siĂŞ dzieje?-zapytaÂłam przeraÂżona.
-A jednak plotki byÂły prawdziwe-powiedziaÂł pod nosem-Tam jest wojna.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ tylko wyciÂągajÂąc miecz.
-Trzeba byÂło tak od razu.-powiedziaÂłam-Zabije wszystkich po kolei.
Lux mnie zÂłapaÂł za rekĂŞ.
-To ¿e jesteœ jak¹œ tam wielk¹ elfk¹ nie znaczy ¿e jesteœ nie wiadomo jak potê¿n¹!Jest jeszcze tamtych szeœciu, bez których nie dasz sobie rady!-zacz¹³ na mnie krzyczeÌ-A ja urodzi³em siê ¿eby cie chroniÌ!I jak mam cie chroniÌ jak ciagle masz g³upie pomys³y!Sunako, opamiêtaj siê!!!
MiaÂł racjĂŞ.SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ.
-Chce im pomĂłc.-szepnĂŞÂłam ze Âłzami w oczach.
-Wiem Âże chcesz.-powiedziaÂł ocierajÂąc mi Âłzy-Ale ja chce ciĂŞ broniĂŚ.MyÂślisz Âże tamci cie nie zabijÂą tylko dlatego Âże jesteÂś mÂłoda?A nawet jeÂśli ciĂŞ oszczĂŞdzÂą to nie puszczÂą cie wolno.Nikt by nie wypuÂściÂł piĂŞknej elfki.Nie chce nawet myÂśleĂŚ co mogliby ci zrobiĂŚ.Sunako, zrozum mnie.-powiedziaÂł.Po moich policzkach spÂływaÂło coraz wiĂŞcej Âłez.
-Rozumiem.-wyszeptaÂłam.
-I nie pÂłacz juÂż.WolĂŞ gdy siĂŞ uÂśmiechasz-powiedziaÂł.Moja twarz od razu rozjaÂśniÂła siĂŞ. ZaczĂŞÂło ÂświtaĂŚ.Lux nie zmyÂł ze mnie caÂłkowicie krwi tamtych straÂżnikĂłw.Za dnia bĂŞdzie jÂą Âświetnie widaĂŚ.
-ChodÂź.-powiedziaÂł ciÂągnÂąc mnie za rĂŞkĂŞ.JuÂż nic nie mĂłwiÂłam.

Ca³¹ drogê, jak¹ przeby³a tu od Wolnego Miasta Portowego p³aka³a. Ró¿ni ludzie patrzyli na ni¹ dziwi¹c siê temu. Sz³a ci¹gle przed siebie, mówili jej, ¿e idzie do Smoczej Puszczy gdzie podobno mieszkaj¹ niebezpieczne smoki. Nie obchodzi³o j¹ to, martwi³a siê ci¹gle o Tristana. Ponad tydzieù min¹³ od tamtego zdarzenia, jak mog³a do tego dopuœciÌ.
- Nie wybaczĂŞ sobie tego- powiedziaÂła do siebie i rozpÂłakaÂła siĂŞ bardziej. MusiaÂła siĂŞ odwodniĂŚ, skoro pÂłacze juÂż kilkadziesiÂąt minut. DoszÂła do gĂŞstego lasu, do ktĂłrego ledwo co promienie sÂłoĂąca docieraÂły przez korony drzew. SzÂła powoli ocierajÂąc Âłzy, taki pÂłacz z pewnoÂściÂą obudziÂłby smoka. DotarÂła do niewielkiej polany, usiadÂła przy jednym z drzew opierajÂąc siĂŞ o nie. PatrzyÂła przez Âłzy jak promienie sÂłoĂąca padajÂą na rosnÂące tam kwiaty. PiĂŞkny widok, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ na chwilĂŞ.
- Tristan z pewnoœci¹ zjad³by te kwiatki- powiedzia³a i rozp³aka³a siê jeszcze bardziej. P³aka³a tak 10 minut dopóki nie zauwa¿y³a czarnej istoty z drugiej strony polany, która szybko siê porusza³a, coœ zwisa³o jej z g³owy, mo¿e jakiœ sznurek, miga³o coœ bia³ego. Wsta³a szybko bêd¹c gotowa na wszystko, otar³a ³zy by lepiej widzieÌ. Us³ysza³a ciche r¿enie konia, które oznacza³o powitanie. ~ Mo¿e to on? Czy na pewno? Uciek³ im?~ myœla³a. Wysoki, kary ogier wbieg³ na ³¹kê. Pada³o na niego œwiat³o i Konan mog³a dobrze siê mu przyjrzeÌ. Ten sznurek co widzia³a, to by³y wodze, a bia³e coœ to gwiazdka na jego czole i skarpetki na przedniej lewej, i prawej tylniej nodze. Uœmiechnê³a siê szeroko.
- Tristan! MĂłj malutki!- podbiegÂła do niego szczĂŞÂśliwa. ZatrzymaÂła siĂŞ tuÂż przed nim i dotknĂŞÂła lewÂą dÂłoniÂą jego gÂłowy, a prawÂą gÂłaskaÂła go powoli po jego umiĂŞÂśnionej szyi. ZauwaÂżyÂła rany na jego zabÂłoconych nogach. MogÂła wdaĂŚ siĂŞ infekcja.
- Co oni ci robili?- zapyta³a siê sama siebie. Kucnê³a i delikatnie przesunê³a d³oni¹ po jego lewej nodze- Musimy to umyÌ...- wsta³a i dok³adnie mu siê przyjrza³a. Jego grzywa by³a ca³a poko³tuniona, by³ ca³y w b³ocie, gdzieniegdzie by³o mokre, a gdzieindziej zaschniête. Zdjê³a mu og³owie i przewiesi³a sobie przez ramiê. Zaczê³a iœÌ w g³¹b lasu, patrz¹c siê na ogiera.
- ChoÌ, musimy znaleŸÌ wodê by oczyœciÌ twoje rany- uœmiechnê³a siê. Tristan niepewnie zacz¹³ iœÌ stêpem w jej kierunku.- Nie musimy siê spieszyÌ.

Zwinnymi krokami Errandra przedziera³a siê wœród gêstwiny, jednoczeœnie poszukuj¹c zió³. Mia³a do tego specjaln¹ zdolnoœÌ, a mianowicie wyczuwa³a je nawet z daleka, a ta puszcza... trudno okreœliÌ, mo¿na by rzec i¿ by³a miejscem, gdzie zio³a wystêpowa³y tak licznie. Nieraz podczas swego ¿ycia przychodzi³a w³aœnie tutaj, w³aœnie w tym samym celu. Nigdy siê nie zawiod³a. Sz³a tutaj by zebraÌ zio³a, lecz kiedy przekroczy³a rz¹d drzew postanowi³a uczyniÌ coœ zupe³nie innego, a mianowicie wyrwaÌ siê st¹d i przynajmniej na chwilê wyjœÌ do cywilizacji.

Ch³opak spokojnie przechadza³ siê po puszczy, jednoczeœnie napawaj¹c siê zarówno widokiem, jak i krystaliczn¹ czystoœci¹ powietrza. Zdecydowanie wola³ zajmuj¹c¹ rozleg³e po³acie terenu, Smocz¹ Puszczê od ciasnych i dusznych komnat z Twierdzy Cesarskiej. Tak wêdrowa³, kiedy nagle zauwa¿y³ le¿¹c¹ pod kasztanowcem istotê, coœ co przypomina³o smoka.

Teraz byÂło juÂż pewne. To byÂł smok! A raczej jest smok. Nie ma juÂż odwrotu, Dares myÂślaÂł tylko o tym, co powinien uczyniĂŚ, co zrobiĂŚ, czy uciekaĂŚ, czy nadal trwaĂŚ na swoim miejscu. Niezdecydowanie z jego ust wyciekÂło:
- Eeee... czeœÌ... - przypatrywa³ siê jaka bêdzie reakcja

WÂłaÂśnie w tej chwili Daresa zamurowaÂło. Smok i to w dodatku mĂłwi. Zanim wykrztusiÂł z siebie jakiekolwiek minĂŞÂło kilka minut, a i tak sÂłowa jakie z jego ust wyciekÂły nie brzmiaÂły logicznie:
- Ty... Czy ty... ty...

-Przepraszam, ale nigdy wczeÂśniej nie widziaÂłem smoka i to w dodatku mĂłwisz. PrzyszedÂłem tu tylko po to, aby zaÂżyĂŚ ÂświeÂżego powietrza. A ty? Co tu robisz? - pytanie wyciekÂło z jego ust niczym woda z dziurawego bukÂłaka.