Na zewnątrz padał deszcz, więc Errandra nie mając innego wyboru schroniła się pod sklepieniem groty. Zanim jednak zauważyła do kogo należy ta jaskinia, zdążyła już do niej wbiec, czego zwieńczeniem było wpadnięcie na ogromnego jaszczura... smoka. Elfkę zamurowała i stała tak nie wiedząc, czy uciekać, czy zostać na swoim miejscu.

Errandra dalej stała jak wryta, kiedy jednak po chwili spostrzegła, że smok nie ma wobec niej złych zamiarów postanowiła odpowiedzieć:
- Jedynie deszcz. Proszę, czy mogę się schronić w twojej grocie?

- Nie, dziękuję. Jestem Errandra. Mieszkam niedaleko, już od jakichś kilkudziesięciu lat, ale nigdy w życiu nie widziałam w tej puszczy smoka, albo chociażby tej jaskini. Chociaż muszę przyznać, że ten las jest ogromny i mogłam coś przeoczyć. - rzekła niepewnie

- To dobrze - odrzekła bez zastanowienia się. Po chwili, jednak zauważyła swój błąd, więc spróbowała go jakoś naprawić, a przynajmniej załagodzić. - Nie, że mam coś do smoków, ale muszę przyznać, że... - słowa uwięzły jej w gardle, po czym ciągnęła dalej lecz smutnym tonem -... boję się ich.

Oszołomienie powoli zaczynało jej przechodzić, chociaż wciąż nie była w stanie pozbawić się uczucia jakim było spotkanie... smoka! Niedowierzanie nadal gościło na jej twarzy, ale jednak powoli się z tego otrząsała. Powoli zdziwienie przemijało. W tej sytuacji nie wiedziała jak przemawiać, co powiedzieć, jak się wyrażać. Od kiedy tylko była mała często wsłuchiwała się w liczne opowiadania o tych fantastycznych stworzeniach, ale nigdy nawet nie śniła, że jakieś spotka. Przyjrzała się światu poza grotą. Przestało padać, wobec czego wstała i pożegnała się z nową spotkaną znajomą, a następnie ruszyła w stronę swojej chatki.