Postanowiłem nie podchodzić do wszystkich zgromadzonych w zagajniku.- Takie smętne kawałki to nie dla mnie- pomyślałem siedząc pod drzewem. Dlatego po kilku minutach wstałem i udałem się  w drogę powrotną do miasta portowego a dokładnie do trunkarni.

-Nie rzucam na niego żadnych czarów, gdyż nie jestem magiem, to zwykły język elfów.- odrzekłem z równym wyrzutem w stronę Konan.
-Akurat teraz nawet go nie prosiłem o to by ukląkł, sam to zrobił- odpowiedziałem ze złością w oczach, odwróciłem się i odszedłem szybkim krokiem w stronę Gór.

Spuściłam głowę.
-Przepraszam...-powiedziałam.

-Nic się nie stało.[odparłem].
-Ale proszę cię nie krzycz.[dodałem z uśmiechem].
Po chwili przestałem się uśmiechać.
-Przykro mi Sunako, ale muszę iść.
Po czym, czym prędzej pobiegłem w stronę wyjścia z zagajnika.

Usiadła pod jednym z drzew. Ciągle się dziwiła czemu urzędnik nie powiedział jej, o której godzinie powinna być w karczmie. To, że nie powiedział było na jej korzyść, bo nie fascynowała ją taka praca, ale i tak powinien dać taką informację. Robiło się już ciemno, jutro nastanie nowy i zapewne nudny dzień. Choć nigdy nie wiadomo co może być. Wzrokiem zaczęła szukać Tristana, biegał po Zagajniku w tę i we w tę, brykał. Zachowywał się jakby był źrebakiem. Uśmiechnęła się gdy przebiegł tuż przed nią. Przez hałas jaki robił z pewnością większość zwierząt stąd uciekła. Po chwili położyła się na boku i zasnęła.
Obudziła się wieczorem obolała(jak zawsze po spaniu na ziemi), ale wypoczęta. Spojrzała na Tristana, który ze zdziwieniem się jej przyglądał.
- Co jest? - spytała go. Zadowolony tracił ją pyskiem. Uśmiechnęła się do niego - Może wybierzemy się na małą przejażdżkę? - mówiąc to wsiadła na niego i ruszyli w kierunku Smoczej Puszczy.

Ostatnio edytowany przez Konan (2012-07-20 21:08:47)

Po deszczu nie został nawet ślad.Ścieżki które były potokami znów były suche i możne było się nimi przejść po Zagajniku w nienaruszonym stanie.

Jak cudownie jest czasami móc uciec z twierdzy, wyrwać się ze szponów polityki i zupełnie zapomnieć się w pięknie puszczy. Tylko Dares, śpiewające ptaki, pachnące zioła i... dziwna postać pędząca ku niemu. Zaraz? Pędząca? Chłopak wysttaszony szybko rzucił się w krzaki, mając nadzieję że to co ku niemu zmierza, jego ominie. W milczeniu leżał i się przyglądał.

Przez prześwit między gałązkami krzewu widział iż tajemniczą postacią jest centaur i... kieruje się ku niemu z naprężonym łukiem i nałożoną strzałą. Cicho zaklął, po czym wyciągnął z pochwy miecz, który bacznie trzymał w ręku, w każdej chwili gotowy do użycia. To co z nim uczyni zależy teraz od ruchu przeciwnika.