- Przecie¿ nic mi nie jest, to ze szczêœcia. Proszê Cie, po³ó¿ siê spaÌ, musisz wypocz¹Ì do jutra. - uœmiechn¹³ siê szeroko w stronê Konan, a k³y same mu siê wysunê³y. Po chwili spojrza³ na niebo, w Jego oczach nie by³o ju¿ tego blasku, który mo¿na by³o w nich zauwa¿yÌ zazwyczaj. Wygl¹da³y normalnie, jak oczy cz³owieka. Przygl¹da³ siê uwa¿nie gwiazdom, oczekuj¹c najgorszego.

- Zdrzemnij siĂŞ. - spojrzaÂł na niebo, a po chwili kolejna fala bĂłlu rozeszÂła siĂŞ po Jego ciele. ÂŁzy ponownie spÂłynĂŞÂły z policzka na kamienie, a kÂły ukazane byÂły w peÂłnej okazaÂłoÂści. NachyliÂł siĂŞ nad szyjÂą Konan zbliÂżajÂąc do Niej swoje ostre kÂły, po chwili otworzyÂł szerzej oczy zabierajÂąc gÂłowĂŞ i ponownie spojrzaÂł w niebo. ZrobiÂło siĂŞ ciemno miĂŞdzy Jego oczami, zaczĂŞÂły siĂŞ zamykaĂŚ, a On po chwili straciÂł kontakt z rzeczywistoÂściÂą.

Nagle otworzy³ lekko oczy spogl¹daj¹c na gwiazdy na niebie. Spojrza³ na Konan uœmiechaj¹c siê szyderczo, a k³y wci¹¿ wystawa³y. - Jest coraz gorzej - jedyna myœl która przedar³a mu siê przez umys³ w ten ból. Mimo, ¿e Raytlion kaza³ cia³u odepchn¹Ì Konan, by mog³a uciekaÌ, to brak skutku, straci³ nad nim panowanie, le¿a³ w bezruchu, tak jakby to nie On teraz dowodzi³. Odsun¹³ Konan na bok podnosz¹c siê z ziemi. Wyda³ dziwny odg³os, coœ jakby syk, a po chwili nachyli³ siê nad Elfk¹, najdziwniejsze by³o to ¿e sam zada³ sobie silny cios w brzuch, po czym upad³ na kamienie pluj¹c krwi¹. Spojrza³ na Konan, resztki Jego normalnych myœli zabrania³y mu tkn¹Ì J¹. Z³apa³ za nó¿ znajduj¹cy siê przy pasie i przy³o¿y³ go do swojego serca, po chwili Jego oczy ponownie nabra³y blasku, a On schowa³ nó¿ upadaj¹c na plecy, zacz¹³ powoli i ciê¿ko oddychaÌ, spogl¹daj¹c w niebo.

Ostatnio edytowany przez Raytlion (2012-08-02 01:52:20)

Le¿a³ wci¹¿ wpatruj¹c siê w niebo, rêce u³o¿one mia³ na klatce piersiowej, a Jego oddech by³ tak ciê¿ki, ¿e mo¿na by³o go us³yszeÌ z odleg³oœci kilku metrów. Le¿a³ z wci¹¿ wysuniêtymi k³ami, uœmiechaj¹c siê do chmurek na niebie. Zaœmia³ siê cicho odwracaj¹c wzrok na wodospad. - To ju¿ koniec. - wyszepta³ cicho do siebie ponownie spogl¹daj¹c na niebo.

- S³ucham? Wampiry nie jedz¹ ludzi, ani nikogo innego. ¯ywi¹ siê jedynie Ich krwi¹ i tyle. Nie robiê tego, bo nie chcê byÌ ¿¹dn¹ krwi besti¹, gdybym teraz zaspokoi³ mój g³ód, wraca³by czêœciej z nasilon¹ si³¹, a¿ w koùcu bym siê uzale¿ni³. Tak, to ju¿ koniec. - powiedzia³ ledwo s³yszalnym g³osem, zakaszla³ cicho, uœmiechaj¹c siê do Elfki i k³ad¹c rêkê na Jej d³oni.

UÂśmiech zszedÂł mu z twarzy, a On schowaÂł kÂły. - Wiesz... - przerwaÂł spoglÂądajÂąc na chmury, ktĂłre swobodnie poruszaÂły siĂŞ po niebie, a po chwili zerkn¹³ na wodospad, ktĂłrego woda leciaÂła do oczka wodnego. Jego wzrok powrĂłciÂł na Konan. - To juÂż koniec. -  przerwaÂł dodajÂąc po chwili. - Koniec cierpieĂą pĂłki co. - wyszeptaÂł zamykajÂąc oczy, a uÂśmiech pojawiÂł siĂŞ na Jego twarzy.

Gdy tylko siad³a przy Nim uœmiech od razu siê powiêkszy³. - Coœ nie tak królewno? - z zamkniêtymi oczami zaœmia³ siê cicho. Spojrza³ na niebo uœmiechaj¹c siê szeroko, ogl¹da³ chmury dok³adnie siê Im przygl¹daj¹c. Po chwili spojrza³ na wodospad, a póŸniej Jego wzrok wróci³ na Konan. - W koùcu spokój. - wyszepta³ ledwo s³yszalnym g³osem.