PrzeciskaÂła siĂŞ przez ciasne uliczki, rĂŞkami usuwaÂła pajĂŞczyny. Co chwilĂŞ zerkaÂła do gĂłry by zobaczyĂŚ drzewo do ktĂłrego zmierzaÂła. Aleje trochĂŞ byÂły szersze, nie byÂło pajĂŞczyci sieci. CzuÂła zapach zieleni, pewnie juÂż siĂŞ zbliÂżaÂła. Jeszcze przeszÂła kilka zakrĂŞtĂłw, otarÂła siĂŞ o kamienne Âściany domĂłw i dotarÂła. DotarÂła do parku jakiego jeszcze nigdy nie widziaÂła. Takie miejsce w mieÂście? Nie spodziewaÂłaby siĂŞ tego. SzÂła powoli bacznie przyglÂądajÂąc siĂŞ rosnÂącym tu roÂślinom. Drzewa, wszĂŞdzie drzewa, wyglÂądaÂło to jak w lasach Krainy AyĂŠt . Ten brak ÂświatÂła, ktĂłre byÂło tylko w nielicznych miejscach, wszystko tak jak w jej rodzinnych stronach, choĂŚ drzewa sÂą mniejsze. Nie, jedno jest, przypomina tamte drzewa, to w samym Âśrodku parku. SkierowaÂła swoje kroki w jego stronĂŞ. ByÂły przy nim maÂłe, ludzkie dzieci, ktĂłre nie mogÂły dosiĂŞgn¹Ì do pierwszych ga³êzi by na nie wejœÌ. BĂŞdÂąc koÂło nich uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ miÂło i podskoczyÂła by chwyciĂŚ jednÂą. PodciÂągnĂŞÂła siĂŞ i zaczĂŞÂła wchodziĂŚ coraz wyÂżej, by widzieĂŚ caÂłe miasto. Gdy juÂż byÂła na grubej, dÂługiej ga³êzi,  usiadÂła i spoglÂądaÂła na miasto. WidziaÂła karczmĂŞ, a przed niÂą tamtÂą elfkĂŞ. Smutno siĂŞ jej zrobiÂło, ona miaÂła przyjaciela, ktĂłry byÂł przy niej, pewnie razem podró¿owali. ZaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ, zawsze jej byÂło smutno odkÂąd odeszÂła z rodzinnych stron, ale nigdy nie pÂłakaÂła. Tylko teraz miaÂła juÂż tego doœÌ, straciÂła swojego konia - piĂŞknego, karego ogiera. Ukradli jej elfie bronie, doskonaÂłe w kaÂżdym calu. Jej pÂłacz byÂł ÂżaÂłosny, za wszystkie czasy. Kto wie czy nie byÂło go sÂłychaĂŚ na dole w mieÂście. WidziaÂła elfki szybko biegnÂące do bramy miasta, pewnie na ten trening. Przynajmniej miaÂły coÂś do roboty. OtarÂła Âłzy, choĂŚ dalej pÂłakaÂła.
~ Jak mog³am dopuœciÌ do tego by skradli mi konia?!~ myœla³a schodz¹c powoli z drzewa ~ Tristan jest spokojny tylko przy mnie, pewnie go zabili, bo za bardzo wierzga³. Albo sprzedali go i jest gdzieœ daleko st¹d...~ zaczê³a p³akaÌ jeszcze bardziej, gdy zeskoczy³a z ostatniej ga³êzi dzieci dziwnie siê na ni¹ patrzy³y, a ona sz³a dalej by wyjœÌ z miasta do jakiegoœ lasu.

Ostatnio edytowany przez Konan (2012-06-14 18:00:15)

Nie znalaz³a ¿adnego sklepu z broni¹. Takie du¿e miasto, a nie znalaz³a. Mo¿e to w³aœnie przez jego wielkoœÌ, ale sklepy powinny byÌ blisko placu, a nie gdzieœ gdzie trudno je znaleŸÌ. Jeszcze trzy dni oprócz tego i zacznie siê jej praca. Œwiêta siê podobno zbli¿aj¹, tak przynajmniej us³ysza³a od urzêdnika.
Sz³a teraz znanymi jej uliczkami, do parku, do najpiêknieszego z miejsc w tym pe³nym budynków mieœcie. Tristan wytrwale szed³ za ni¹, œcie¿ki by³y na tyle szerokie by móg³ przejœÌ. Ogl¹da³a siê co chwilê na niego, ju¿ jej przesz³a z³oœÌ na niego. Przecie¿ nie by³ niczemu winny. Dotarli wreszcie, wchodz¹c pomiêdzy drzewa ludzie dziwili siê, ¿e jest tu koù. Dzieci z pod wielkiej roœliny zrezygnowa³y z wchodzenia na ni¹ i pobieg³y do mniejszych. Konan spokojnie stanê³a i popatrzy³a w oczy ogiera. Pog³aska³a go po szyi i usiad³a na trawie. Postanowi³a poczekaÌ tutaj, chocia¿ trochê.

Widz¹c niebiesko w³os¹ elfkê wsta³a szybko. Przeszy³a j¹ wzrokiem od stóp do g³ów. By³a ca³a mokra.
- Witaj - powiedzia³a po chwili. - Có¿ to ci siê sta³o, ¿eœ jest ca³a mokra? - zapyta³a nie wierz¹c w to, ¿e dziewczyna sama z siebie w ubraniu wskoczy³a do wody. Jeœli by nie mia³a dobrej odpornoœci mog³a by siê przeziêbiÌ. ChoÌ wiedzia³a, ¿e elfy z jej krainy s¹ odporne na choroby, z innymi mog³o byÌ inaczej.

Ostatnio edytowany przez Konan (2012-07-14 11:34:57)

UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, nie wiedziaÂła co ma powiedzieĂŚ. NiezrĂŞczna sytuacja. CoÂś siĂŞ komuÂś staÂło, a ona nie wiedziaÂła co mu poradziĂŚ. OdwrĂłciÂła siĂŞ do Tristana i gÂłaskaÂła go przez chwilĂŞ. Po chwili zwrĂłciÂła siĂŞ do Sunako.
- Nie wiem co ci poradziÌ - uœmiechnê³a siê. - Powinnaœ siê chyba wysuszyÌ - uk³oni³a siê, zaœmia³a siê pod nosem i wybieg³a z parku. Poczu³a siê niezrêcznie, dlatego postanowi³a odejœÌ.

- A od parku pójdziemy w jak¹œ inn¹ uliczkê i...i...i pójdziemy gdzieœ indziej. Tak, to dobry pomys³ - mówi³am sama do siebie. Sz³am przez park ogl¹daj¹c wszystko dok³adnie. By³o tu naprawdê piêknie, a jeszcze to wielkie drzewo. Po drugiej stronie tego miejsca wesz³am w szersz¹ uliczkê by Tristan móg³ spokojnie przejœÌ.
- Co ja robiĂŞ? - mĂłwiÂłam ciÂągle. DziwiÂłam siĂŞ, Âże chodzĂŞ bez celu.