Przeciskała się przez ciasne uliczki, rękami usuwała pajęczyny. Co chwilę zerkała do góry by zobaczyć drzewo do którego zmierzała. Aleje trochę były szersze, nie było pajęczyci sieci. Czuła zapach zieleni, pewnie już się zbliżała. Jeszcze przeszła kilka zakrętów, otarła się o kamienne ściany domów i dotarła. Dotarła do parku jakiego jeszcze nigdy nie widziała. Takie miejsce w mieście? Nie spodziewałaby się tego. Szła powoli bacznie przyglądając się rosnącym tu roślinom. Drzewa, wszędzie drzewa, wyglądało to jak w lasach Krainy Ayét . Ten brak światła, które było tylko w nielicznych miejscach, wszystko tak jak w jej rodzinnych stronach, choć drzewa są mniejsze. Nie, jedno jest, przypomina tamte drzewa, to w samym środku parku. Skierowała swoje kroki w jego stronę. Były przy nim małe, ludzkie dzieci, które nie mogły dosięgnąć do pierwszych gałęzi by na nie wejść. Będąc koło nich uśmiechnęła się miło i podskoczyła by chwycić jedną. Podciągnęła się i zaczęła wchodzić coraz wyżej, by widzieć całe miasto. Gdy już była na grubej, długiej gałęzi,  usiadła i spoglądała na miasto. Widziała karczmę, a przed nią tamtą elfkę. Smutno się jej zrobiło, ona miała przyjaciela, który był przy niej, pewnie razem podróżowali. Zaczęła płakać, zawsze jej było smutno odkąd odeszła z rodzinnych stron, ale nigdy nie płakała. Tylko teraz miała już tego dość, straciła swojego konia - pięknego, karego ogiera. Ukradli jej elfie bronie, doskonałe w każdym calu. Jej płacz był żałosny, za wszystkie czasy. Kto wie czy nie było go słychać na dole w mieście. Widziała elfki szybko biegnące do bramy miasta, pewnie na ten trening. Przynajmniej miały coś do roboty. Otarła łzy, choć dalej płakała.
~ Jak mogłam dopuścić do tego by skradli mi konia?!~ myślała schodząc powoli z drzewa ~ Tristan jest spokojny tylko przy mnie, pewnie go zabili, bo za bardzo wierzgał. Albo sprzedali go i jest gdzieś daleko stąd...~ zaczęła płakać jeszcze bardziej, gdy zeskoczyła z ostatniej gałęzi dzieci dziwnie się na nią patrzyły, a ona szła dalej by wyjść z miasta do jakiegoś lasu.

Ostatnio edytowany przez Konan (2012-06-14 20:00:15)

Nie znalazła żadnego sklepu z bronią. Takie duże miasto, a nie znalazła. Może to właśnie przez jego wielkość, ale sklepy powinny być blisko placu, a nie gdzieś gdzie trudno je znaleźć. Jeszcze trzy dni oprócz tego i zacznie się jej praca. Święta się podobno zbliżają, tak przynajmniej usłyszała od urzędnika.
Szła teraz znanymi jej uliczkami, do parku, do najpięknieszego z miejsc w tym pełnym budynków mieście. Tristan wytrwale szedł za nią, ścieżki były na tyle szerokie by mógł przejść. Oglądała się co chwilę na niego, już jej przeszła złość na niego. Przecież nie był niczemu winny. Dotarli wreszcie, wchodząc pomiędzy drzewa ludzie dziwili się, że jest tu koń. Dzieci z pod wielkiej rośliny zrezygnowały z wchodzenia na nią i pobiegły do mniejszych. Konan spokojnie stanęła i popatrzyła w oczy ogiera. Pogłaskała go po szyi i usiadła na trawie. Postanowiła poczekać tutaj, chociaż trochę.

Widząc niebiesko włosą elfkę wstała szybko. Przeszyła ją wzrokiem od stóp do głów. Była cała mokra.
- Witaj - powiedziała po chwili. - Cóż to ci się stało, żeś jest cała mokra? - zapytała nie wierząc w to, że dziewczyna sama z siebie w ubraniu wskoczyła do wody. Jeśli by nie miała dobrej odporności mogła by się przeziębić. Choć wiedziała, że elfy z jej krainy są odporne na choroby, z innymi mogło być inaczej.

Ostatnio edytowany przez Konan (2012-07-14 13:34:57)

Uśmiechnęła się, nie wiedziała co ma powiedzieć. Niezręczna sytuacja. Coś się komuś stało, a ona nie wiedziała co mu poradzić. Odwróciła się do Tristana i głaskała go przez chwilę. Po chwili zwróciła się do Sunako.
- Nie wiem co ci poradzić - uśmiechnęła się. - Powinnaś się chyba wysuszyć - ukłoniła się, zaśmiała się pod nosem i wybiegła z parku. Poczuła się niezręcznie, dlatego postanowiła odejść.

- A od parku pójdziemy w jakąś inną uliczkę i...i...i pójdziemy gdzieś indziej. Tak, to dobry pomysł - mówiłam sama do siebie. Szłam przez park oglądając wszystko dokładnie. Było tu naprawdę pięknie, a jeszcze to wielkie drzewo. Po drugiej stronie tego miejsca weszłam w szerszą uliczkę by Tristan mógł spokojnie przejść.
- Co ja robię? - mówiłam ciągle. Dziwiłam się, że chodzę bez celu.