-Luuux!Dokąd mnie ciągniesz?-zapytałam zmęczona półgodzinną wędrówką.
-Zobaczysz.Jeśli dobrze zrozumiałem miejscowych to powinno być już blisko.-szepnął.Wiedziałam że się zgubiliśmy.Nagle swoimi niezwykle wrażliwymi na każdy dźwięk elfimi uszami usłyszałam coś jakby wystrzał.Ogromny huk sprawił że kuliłam się zasłaniając uszy.
-Lux, co się dzieje?-zapytałam przerażona.
-A jednak plotki były prawdziwe-powiedział pod nosem-Tam jest wojna.
Uśmiechnęłam się tylko wyciągając miecz.
-Trzeba było tak od razu.-powiedziałam-Zabije wszystkich po kolei.
Lux mnie złapał za rekę.
-To że jesteś jakąś tam wielką elfką nie znaczy że jesteś nie wiadomo jak potężną!Jest jeszcze tamtych sześciu, bez których nie dasz sobie rady!-zaczął na mnie krzyczeć-A ja urodziłem się żeby cie chronić!I jak mam cie chronić jak ciagle masz głupie pomysły!Sunako, opamiętaj się!!!
Miał rację.Spuściłam głowę.
-Chce im pomóc.-szepnęłam ze łzami w oczach.
-Wiem że chcesz.-powiedział ocierając mi łzy-Ale ja chce cię bronić.Myślisz że tamci cie nie zabiją tylko dlatego że jesteś młoda?A nawet jeśli cię oszczędzą to nie puszczą cie wolno.Nikt by nie wypuścił pięknej elfki.Nie chce nawet myśleć co mogliby ci zrobić.Sunako, zrozum mnie.-powiedział.Po moich policzkach spływało coraz więcej łez.
-Rozumiem.-wyszeptałam.
-I nie płacz już.Wolę gdy się uśmiechasz-powiedział.Moja twarz od razu rozjaśniła się. Zaczęło świtać.Lux nie zmył ze mnie całkowicie krwi tamtych strażników.Za dnia będzie ją świetnie widać.
-Chodź.-powiedział ciągnąc mnie za rękę.Już nic nie mówiłam.

Całą drogę, jaką przebyła tu od Wolnego Miasta Portowego płakała. Różni ludzie patrzyli na nią dziwiąc się temu. Szła ciągle przed siebie, mówili jej, że idzie do Smoczej Puszczy gdzie podobno mieszkają niebezpieczne smoki. Nie obchodziło ją to, martwiła się ciągle o Tristana. Ponad tydzień minął od tamtego zdarzenia, jak mogła do tego dopuścić.
- Nie wybaczę sobie tego- powiedziała do siebie i rozpłakała się bardziej. Musiała się odwodnić, skoro płacze już kilkadziesiąt minut. Doszła do gęstego lasu, do którego ledwo co promienie słońca docierały przez korony drzew. Szła powoli ocierając łzy, taki płacz z pewnością obudziłby smoka. Dotarła do niewielkiej polany, usiadła przy jednym z drzew opierając się o nie. Patrzyła przez łzy jak promienie słońca padają na rosnące tam kwiaty. Piękny widok, uśmiechnęła się na chwilę.
- Tristan z pewnością zjadłby te kwiatki- powiedziała i rozpłakała się jeszcze bardziej. Płakała tak 10 minut dopóki nie zauważyła czarnej istoty z drugiej strony polany, która szybko się poruszała, coś zwisało jej z głowy, może jakiś sznurek, migało coś białego. Wstała szybko będąc gotowa na wszystko, otarła łzy by lepiej widzieć. Usłyszała ciche rżenie konia, które oznaczało powitanie. ~ Może to on? Czy na pewno? Uciekł im?~ myślała. Wysoki, kary ogier wbiegł na łąkę. Padało na niego światło i Konan mogła dobrze się mu przyjrzeć. Ten sznurek co widziała, to były wodze, a białe coś to gwiazdka na jego czole i skarpetki na przedniej lewej, i prawej tylniej nodze. Uśmiechnęła się szeroko.
- Tristan! Mój malutki!- podbiegła do niego szczęśliwa. Zatrzymała się tuż przed nim i dotknęła lewą dłonią jego głowy, a prawą głaskała go powoli po jego umięśnionej szyi. Zauważyła rany na jego zabłoconych nogach. Mogła wdać się infekcja.
- Co oni ci robili?- zapytała się sama siebie. Kucnęła i delikatnie przesunęła dłonią po jego lewej nodze- Musimy to umyć...- wstała i dokładnie mu się przyjrzała. Jego grzywa była cała pokołtuniona, był cały w błocie, gdzieniegdzie było mokre, a gdzieindziej zaschnięte. Zdjęła mu ogłowie i przewiesiła sobie przez ramię. Zaczęła iść w głąb lasu, patrząc się na ogiera.
- Choć, musimy znaleźć wodę by oczyścić twoje rany- uśmiechnęła się. Tristan niepewnie zaczął iść stępem w jej kierunku.- Nie musimy się spieszyć.

Zwinnymi krokami Errandra przedzierała się wśród gęstwiny, jednocześnie poszukując ziół. Miała do tego specjalną zdolność, a mianowicie wyczuwała je nawet z daleka, a ta puszcza... trudno określić, można by rzec iż była miejscem, gdzie zioła występowały tak licznie. Nieraz podczas swego życia przychodziła właśnie tutaj, właśnie w tym samym celu. Nigdy się nie zawiodła. Szła tutaj by zebrać zioła, lecz kiedy przekroczyła rząd drzew postanowiła uczynić coś zupełnie innego, a mianowicie wyrwać się stąd i przynajmniej na chwilę wyjść do cywilizacji.

Chłopak spokojnie przechadzał się po puszczy, jednocześnie napawając się zarówno widokiem, jak i krystaliczną czystością powietrza. Zdecydowanie wolał zajmującą rozległe połacie terenu, Smoczą Puszczę od ciasnych i dusznych komnat z Twierdzy Cesarskiej. Tak wędrował, kiedy nagle zauważył leżącą pod kasztanowcem istotę, coś co przypominało smoka.

Teraz było już pewne. To był smok! A raczej jest smok. Nie ma już odwrotu, Dares myślał tylko o tym, co powinien uczynić, co zrobić, czy uciekać, czy nadal trwać na swoim miejscu. Niezdecydowanie z jego ust wyciekło:
- Eeee... cześć... - przypatrywał się jaka będzie reakcja

Właśnie w tej chwili Daresa zamurowało. Smok i to w dodatku mówi. Zanim wykrztusił z siebie jakiekolwiek minęło kilka minut, a i tak słowa jakie z jego ust wyciekły nie brzmiały logicznie:
- Ty... Czy ty... ty...

-Przepraszam, ale nigdy wcześniej nie widziałem smoka i to w dodatku mówisz. Przyszedłem tu tylko po to, aby zażyć świeżego powietrza. A ty? Co tu robisz? - pytanie wyciekło z jego ust niczym woda z dziurawego bukłaka.