1.ImiĂŞ/b] Vertez   
[b]2.Rasa: CzÂłowiek   
3.Profesja: Walka szpadÂą
4.Wiek: 21
5.Dukaty: 10

6.Charakter: Gdy poziom adrenaliny, b¹dŸ emocji takich, jak strach i gniew, zacznie wzrastaÌ, têczówki Verteza zaczynaj¹ szaleÌ. Raz jaœniej¹, raz ciemniej¹, by po chwili powróciÌ do swej naturalnej barwy. W jednej sekundzie s¹ prawie czarne, w drugiej z³ote, najczêœciej jednak przybieraj¹ przeró¿ne odcienie br¹zu, inne ni¿ naturalny. To znak, ¿e za jakiœ czas Vertez straci panowanie nad swym cia³em, je¿eli siê nie uspokoi. A wtedy tym, którzy wywo³ali taki stan, trzeba ¿yczyÌ szczêœcia... najlepiej na odleg³oœÌ kilkudziesiêciu metrów.


7.WyglÂąd/b] Chodzi zwykle wyprostowany, dumnie z lekko uniesionÂą gÂłowÂą, lecz nie jest to objaw arogancji. Czasami zdarza mu siĂŞ popatrzeĂŚ na kogoÂś, z wyÂższoÂściÂą lub obrzydzeniem, a czasem z szacunkiem i podziwem, jednak widaĂŚ to po nim tylko wtedy, gdy nie chce tego ukryĂŚ. Pod pÂłaszczem rysuje siĂŞ jego silne umiĂŞÂśnienie, ÂświadczÂące o doÂświadczeniu w walce i zdolnoÂści do pracy fizycznej.
[b]7,1.Bardziej ogĂłlnie z twarzy: Vertez posiada brÂązowe oczy, czarne, krĂłtkie na jakieÂś dwa centymetry, wiecznie rozczochrane wÂłosy oraz niewielki zarost. Twarz o ostrych rysach, ÂświadczÂąca o istocie zawziĂŞtej, powaÂżnej, pewnej siebie i swoich decyzji. NieczĂŞsto siĂŞ uÂśmiecha, przy obcych prawie nigdy.

8.Historia: Ma³a wieœ na pó³nocy. Skute lodem pustkowia. Ludzie ¿ywi¹cy siê padlin¹...ŒmierÌ. Zaraza spad³a na jego szczep kiedy by³ jeszcze ma³y. Ludzie ginêli jak muchy w kuchni przeciêtnej, uzbrojonej w szmatkê staruszki. Codziennie co najmniej dwoje mê¿czyzn. Kobiet zaraza w przedziwny sposób nie dotyka³a. Kobiet ani dzieci. Pocz¹tkowo pomaga³ chorym, przynosi³ im 'ulgê w cierpieniu'. W koùcu wszyscy umarli...On by³ ju¿ prawie doros³y, wiêc uciek³ z zara¿onych terenów. W tym celu dosiad³ psa, wielkiego ogara zakupionego kiedyœ u Piktów, oswojonego i wiernego tylko jednej osobie...MU!


Kiedy dorĂłsÂł, Âżycie zmieniÂło siĂŞ caÂłkowicie...Nie chorowaÂł, co mu siĂŞ podobaÂło, nie czuÂł bĂłlu, strachu, miÂłoÂści... ÂŻycie poniekÂąd straciÂło sens. Nie potrafiÂł jednak go sobie odebraĂŚ i nie potrafi tego do dziÂś. MoÂże jednak krztyna strachu zostaÂła. Tak czy siak, teraz walczy o wiele lepiej! Nie odczuwa doznanych ran, wiĂŞc batalie toczyĂŚ moÂże bez przerwy, bez odpoczynku. Nigdy nie odczuÂł zmĂŞczenia, a co za tym idzie przyjemnoÂści odpoczynku rĂłwnieÂż. Stracone Âżycie, moÂżna powiedzieĂŚ...Ale jakie dÂługie...


Podczas ostatnich przygód odnalaz³ ostojê spokoju...Ma³¹, odciêt¹ od œwiata chatkê w górach. Mieszka³ w niej kilka miesiêcy, poluj¹c na ma³piatki zamieszkuj¹ce tamtejsze lasy. W jaskini znalaz³ szkielet i sztylet z wizerunkami smoków. Oczywiœcie go sobie przyw³aszczy³! ¯y³ tak powoli, bez nerwów (których i tak nie czu³...), a¿ pewnego dnia do drzwi zapuka³ dziwnie niski cz³owiek wraz z grup¹ innych osobników...Bez namys³u rozp³ata³ ich na kawa³eczki. W plecaku nizio³ka (tego pierwszego, bo by³o ich dwóch) znalaz³ idealnie okr¹g³e kulki lœni¹ce wszystkimi kolorami têczy. Pchniêty nag³¹ potrzeb¹ kolejnej rozróby, wyruszy³ w dalsz¹ podró¿...



#ZawitaÂł niedawno do tej interesujÂącej krainy...






Na targu panowa³a typowa dla niego wrzawa. Kupcy próbowali opchn¹Ì towary po najkorzystniejszych cenach, a kupuj¹cy starali siê te ceny zani¿yÌ. Wybucha³y awantury, burdy...ogólnie jak zawsze. Pod œcian¹ karczmy, której drzwi wychodzi³y na ca³e to zamieszanie sta³o dwóch garbatych mê¿czyzn.
-Ej! SÂłyszaÂłeÂś o tym dziwolÂągu co to niedawno siĂŞ tu pojawiÂł?-powiedziaÂł, albo raczej wykrzyczaÂł jeden z nich, ten po lewej.
-Chodzi ci o tego skoÂśnookiego?
-Nie.
-Tego dziwaka co chodzi na rĂŞkach?
-Nie.
-To moÂże tego...no, niski, gruby...
-Nie.
-No to nie sÂłyszaÂłem...
-Wiêc s³uchaj-zacz¹³ opowieœÌ-Wczoraj wieczorem...
-Aaaa! WiĂŞc chodzi o niskiego, chudego!
-Nie! Zamknij siĂŞ i daj opowiadaĂŚ...WiĂŞc tak. Wczoraj wieczorem straÂżnikĂłw przy bramie podobno zmroziÂło. Nic dziwnego zimÂą, ale teraz? JuÂż zaczyna siĂŞ wiosna i jest raczej ciepÂło. OwinĂŞli siĂŞ szczelniej pelerynami i stali dalej. Na trakcie coÂś zaczĂŞÂło siĂŞ ruszaĂŚ. WyskoczyÂł wielki pies z jeszcze wiĂŞkszym mĂŞÂżczyznÂą na grzbiecie i pognaÂł pomiĂŞdzy budynki!
-Nieee!
-Taaak!
-Na prawdĂŞ!?
-Prawda, ÂżeÂś gÂłupi! Ja bym nie kÂłamaÂł w takiej sprawie!
-Kto cie tam wie!
-Cicho! SÂłuchaj dalej...
-NIE!
-TAK!- pacn¹³ w ucho tego z prawej-Zamknij siê!
-No dobra...MĂłw...
-WiĂŞc dziÂś przekupka podobno widziaÂła rosÂłego mĂŞÂżczyznĂŞ podobno o gÂłowĂŞ wyÂższego od ZdechÂłego Johna!
W g³owie tego z prawej rozpocz¹³ siê bolesny przebieg myœlowy...Je¿eli Zdech³y ma oko³o metr dziewiêÌdziesi¹t...
-TO¯ TO OLBRZYM!- wykrzykn¹³
-No ba...CaÂłe jego ciaÂło zakrywaÂła zÂłota zbroja, ale nie mogÂła nie zauwaÂżyĂŚ, Âże jest umiĂŞÂśniony! No i podobno jakoÂś tak inteligentnie wyglÂądaÂł...
-To znaczy jak?
-A bo ja wiem!
-To z kÂąd ona wie, Âże wyglÂądaÂł inteligentnie!?
-Przekupki to wiedzÂą! Zamknij siĂŞ...
Targ nagle ucich³. Wszystkich przeszed³ lodowaty dreszcz. Z zau³ka wy³oni³ siê ów olbrzym w z³otej zbroi, o szerokich barach i na prawdê wygl¹daj¹cy jakoœ tak inteligentnie... Min¹³ garbatych powoli i dostojnie. Za nim pod¹¿a³ wielki pies...Wszed³ do karczmy pochylaj¹c siê, by nie zawadziÌ o framugê. Pies przecisn¹³ siê za nim. Ch³ód min¹³...


9.Cel: ZostaĂŚ najlepszym wojownikiem

10.Ekwipunek: Jego cia³o okrywa ciemnobr¹zowy p³aszcz z kapturem, który œci¹ga z g³owy jedynie w pomieszczeniach, jeœli nie chce siê przed kimœ ukryÌ. Pod p³aszczem kryje siê poz³acany, stalowy napierœnik, który potrafi przetrwaÌ niejeden cios mieczem. Przy pasie dwa miecze po jednym z ka¿dej strony. Czarne klingi wystaj¹ dumnie z pochew, przygotowane, by Vertez wyj¹³ je w ka¿dej chwili i ukaza³ ich lœni¹ce, srebrne, niemal podchodz¹ce pod biel, ostrza.