-Nie, dziękuję...-powiedziałam do mężczyzny-Tu jest moje miejsce.
Odwróciłam się w stronę Gewa.Jego oko było czerwone.Złapałam go za rekę którą trzymał oko i podeszłam bliżej.
-C-co to?-zapytałam przestraszona.

Spojrzałam na niego zdezorientowana.
-G-g-ew..M-mi m-możesz wszystko powiedzieć...-wyjąkałam patrząc mu w oczy.

-Widziałeś manę przepływającą przeze mnie?-zapytałam.Po chwili zastanowienia dodałam:
-Czyli znasz też moje słabe punkty...
Spojrzałam na jego szkarłatne oko.
-Gew, to nie jest normalne-powiedziałam.

Odetchnęłam z ulgą.
-To dobrze...-powiedziałam, ale szybko ugryzłam się w język.
-To musi być fajne.-powiedziałam uśmiechając się do Gewa.

Kiedy Sunako powiedziała że to musi być fajne przystałem się uśmiechać.
-Teraz może tak, ale przed chwilą to nie było takie fajne.
-Prawdę mówiąc chyba nie jestem w stanie trenować.
Po chwili namysłu dopowiedziałem.
-Chyba udam się do Zagajnika.
Po czym zacząłem iść w stronę wyjścia z Placu.

Uśmiechnąłem się, położyłem rękę na ramieniu Sunako i powiedziałem.
-Sunako, Sunako... Czemu ty zawsze martwisz się o wszystkich dookoła tylko nie o siebie.
Odszedłem kilka kroków dalej ale po chwili przystanąłem, westchnąłem i powiedziałem.
-No dobra. Chodzi...!

Na Placu Ćwiczeń zebrali się już wszyscy, którzy jeszcze wczoraj zgłosili się na ochotnika do udziału w wojnie, którą w najbliższym okresie czasu mamy stoczyć z Creigami. Każdy nałożył na siebie szkarłatny mundur, z wyszytą koroną cesarską, hełm z wykutymi insygniami władzy cesarskiej, różnorakie zbroje i kolczugi oraz uzbroili się we wszelakie bronie, zależnie od pełnionej profesji, stopnia, stanu oraz umiejętności. Najpopularniejszą bronią w szeregach były włócznie i miecze, a te znacznie częściej się powtarzały niż bodajże łuki, topory, czy chociażby młoty.
Cesarz również nałożył na siebie swą rodową zbroję, do pasa przypiął swój ulubiony miecz, zaś na hełmie w słońcu błyszczała jego korona - symbol jedności Cesarstwa. U konia dodatkowo przypiął łuk, kołczan strzał, potrzebne by nie umrzeć z głodu/pragnienia zapasy, oraz kilka bandaży i inne przedmioty medyczne. Starał się nie objuczać zanadto wierzchowca, wobec czego zostawił kilka nie do końca potrzebnych drobiazgów w magazynie.
Wtem wyszedł tuż przed legionistów i przemówił:
- Wczoraj zgłosiliście się na ochotnika do tej misji. Wczoraj zachowaliście się jak na prawdziwych wojowników przystało. Dzisiaj pokażcie, że odważni jesteście nie tylko w słowach, ale też i czynach. Dzisiaj macie taką możliwość. Pokażcie tym skurwysynom, że nie warto zadzierać z Cesarstwem! - przeszedł do głośniejszego tonu - Pokażcie im, że Cesarstwo nie ucieknie z podkulonym ogonem, kiedy jego sojusznicy są w potrzebie! - chwila ciszy - Na koń! - sam również na niego wsiadł, a za jego przykładem poszła cała reszta - Za mną! - galopem wyjechał przez główną bramę koszar, ciągnąc za sobą całe morze szkarłatnych tunik.