- Nie, ja też jestem tutaj pierwszy raz. A tak a propos, Sierioszka jestem...

- Uff... Odetchnął z ulgą - myślałem, że już nie pójdzie.
Szybko wstał i nałożył na siebie płaszcz, po czym spytał się elfki:
- Muszę już wracać do Twierdzy, czy raczysz mi towarzyszyć?

Gew był już trochę przytłumiony wszystkimi odgłosami  dochodzącymi z karczmy bycie elfem ma swoje złe strony niekiedy nie chciałby on słyszeć wszystkiego. Gew postanowił udać się w jakieś ustronniejsze miejsce by jego słuch mógł odpocząć od miejskiego szumu. Po wyjściu z karczmy postanowił udać się za miasto do Dębowego Zagajnika.

Dares uśmiechnął się, po czym starając się ukryć swoją tożsamość wyszedł z tawerny, jednocześnie bacznie się przyglądając swojej towarzyszce. Było w niej coś tajemniczego, coś czego nigdy jeszcze spotkał. Niewielu elfów widział podczas swego żywota, ale był pewny, że ona ma w sobie coś, jakby to określić... fascynującego.

//Przepraszam że tak późno, ale wcześniej nie mogłem\\\

Drzwi karczmy zaskrzypiały żałośnie, co zwiastowało przybycie nowego gościa oberży. Na progu stanął wysoki mężczyzna odziany w czarny, sięgający do ziemi płaszcz. Przy pasie przypiętą miał kuszę i szablę. Rozejrzał się po pomieszczeniu i zdjął kapelusz.
-Witam. - powiedział donośnym głosem i stukając cicho w drewniany parkiet skierował się w stronę szynkwasu. Niedawno przybył w te okolice i zamierzał zatrzymać się tutaj na dłużej, ażeby odpocząć. Poza tym słyszał od tutejszych mieszkańców o wiedźmie, która od dłuższego czasu ich nęka. Coś dla niego. Będzie miał robotę, a więc nie zabraknie mu kasy na utrzymanie się. Złota moneta potoczyła się po drewnianym blacie i mężczyzna zamówił piwo. Oparł się o ladę i czekał chwilę. Kiedy karczmarz podał mu trunek, wziął kufel i rozejrzał się za wolnym stolikiem. Kiedy takowy znalazł usiadł przy nim i przechylił piwo do ust. Było zimne. I dobrze. Chłodny napój był dawno upragniony przez Aerdila. Nie pił prawie drugi dzień. Duszkiem opróżnił zawartość kufla i machnął na karczmarza, aby ten mu dolał.

Lux już nie miał siły biec za mną.Wiedział już że z pewnością jestem w Valerze, dlatego dalsze poszukiwania nie miały sensu.Popytał trochę przerażonych ludzi gdzie jest karczma i udał się w stronę którą mu wskazali.
Drzwi otworzyły sie ze skrzypem i do karczmy wszedł siedemnastoletni chłopak o złotych włosach i szaroniebieskich oczach-Lux.Rozejrzał się dookoła.Zobaczył mężczyznę w czarnym płaszczu, który od razu wzbudził jego niechęć, elfkę i kobietę z dzieckiem niedaleko mężczyzny.Reszta stolików była pozajmowana przez pijanych mężczyzn.Nie miał wybory.Nie podejdzie do elfki bo się wstydzi, mężczyzna wydawał mu się przerażający, a kobieta z córką wyglądała bardzo przyjaźnie.Bez chwili namysłu ruszył w stronę jej stolika.
-Przepraszam...-zaczął-Mogę się dosiąść?
Kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie.
-Oczywiście że możesz.-powiedziała wskazując wolne krzesło.
-Mamusiu, to boli-powiedziała dziewczynka pokazując na rozbite kolano.
-Oh, daj jużże spokój.Poboli i przestanie-uspokajała ją jej matka.
-Mogę się tym zająć.-powiedział Lux-Znam się na magii.
Kobieta uśmiechnęła się i pozwoliła Luxowi dotknąć jej córkę. Położył dłoń na jej kolanie i wypowiadając słowa zaklęcia przejechał po ranie, po której już nie było ani śladu.
-Pan jest wiedźmą?-zapytała dziewczynka zafascynowana.
-Magiem!-poprawiła ją kobieta.
-Nie, nie jestem wiedźmą.-zaśmiał się głośno-Ale moja przyjaciółka, bardzo uparta i złośliwa chyba jest wiedźmą.- powiedział po  czym podszedł do karczmarza żeby kupić coś do picia.

Drewniane drzwi otworzyły się ze skrzypem i weszłam do karczmy.Wszystkie pijackie wrzaski ucichły.
-O wilku mowa.-usłyszałam znajomy głos.Lux stał przy drewnianym blacie. Uśmiechnęłam się na jego widok. Większość ludzi w karczmie patrzyła na mnie podejrzliwie.Zrozumiałam że wciąż mam na głowie kaptur. Zdjęłam całkiem płaszcz.Znów zaczęły się pijackie wrzaski gdy szłam przez karczmę.
-Hej, śliczna panienko!Może się do nas przysiądziesz?-zapytało chórem kilku pijanych młodzieńców.Rzuciłam im tylko chłodne spojrzenie.Przechodziłam między ciasno ustawionymi stolikami.W pewnym momencie ujrzałam wysokiego mężczyznę ubranego w czarny płaszcz.
-O Boże.-wydałam cichy jęk na jego widok ale szybko zasłoniłam usta.Przerażał mnie.Ta atmosfera wokół niego...
-Kolejny wampir...-pomyślałam przerażona-Dlaczego tylko ja wyczuwam wampiry?
Teraz nie miałam wyjścia.Musiałam przejść obok niego by dostać się do Luxa.Ruszyłam w stronę mojego przyjaciela.Stoły były bardzo blisko siebie poustawiane.Moja udo otarło się o rękę mężczyzny.
-No to już po mnie.-pomyślałam.
-Przepraszam panie.-powiedziałam do mężczyzny.

Robił się coraz większy tłok, z czym był związany hałas. Czy był on przyjemny dla delikatnego, dobrego, elfiego słuchu? Nie, wręcz przeciwnie. Dla Konan było to istną męczarnią. Ktoś wchodził i wychodził, dźwięk jak ktoś trzaskał drzwiami, czy uderzał pięścią o stół. Zainteresowała ją elfka z niebieskimi włosami. Jak można mieć niebieskie włosy? Nawet z daleka czuć było zapach krwi, nawet po umyciu dalej ją czuć. Coś o tym wiedziała. Chwilę później przyszła kolejna elfka. Miała wrażenie, że ją znała, jakby już kiedyś z nią rozmawiała tylko...była w innej postaci. Dziwne, może to jednak ona? Ta, która ją uratowała pod postacią zwierząt? Widząc jak pewni, pijani ludzie dosiadają się do jej stolika, a ona biedna nie wiedziała co zrobić. Obudziło się coś w Konan, chęć pomocy tej samej rasy, choć nigdy nie lubiła innych elfów. Tylko tych z jej krainy. Wstała gwałtownie i przeciskając się przez połowę karczmy dotarła do nich. Nie mając żadnego planu powiedziała to co jej pierwsze przyszło na myśl:
- Ach! Znalazłam cię! Długo cię szukaliśmy! Talon już idzie, przez swoje mięśnie i opaloną skórę wygląda jak ci co atakują to miasto!- spojrzała wymownie na tych pijanych i patrząc się im prosto w oczy mówiła- Zabiłam dzisiaj trzech bandytów za jednym zamachem miecza, pokazałabym ci go, ale Enet go zabrał. No, a z czwartym biłam się ręcznie, łatwo poszło... Chętnie bym jeszcze się z kimś pobiła...
Dotknęła dłonią ramienia pierwszego człowieka. Strach zagościł na jego twarzy. Jego przyjaciel stracił przytomność, pewnie przez nadmierną ilość alkoholu. On sam też zaraz padnie, wystarczy lekko popchnąć... Tak, Konan straciła go z krzesła i sama usiadła, po czym z ciepłym uśmiechem na twarzy powiedziała:
- Przepraszam, ale musiałam coś zrobić... Czy my się gdzieś kiedyś nie spotkałyśmy?