Wbiegłam na plac miejski ledwo łapiąc oddech.Nie jadłam nic od dwóch dni, więc byłam w kiepskiej formie.Przedarłam się przez przerażony tłum.Próbowałam kogoś zapytać o pobory do wojska,ale wszyscy byli zajęci uciekaniem.Oparłam się o ścianę jakiegoś budynku, gdy zobaczyłam plakat.Tak!W Valerze, siedzibie cesarza.Ale...Trzeba mieć przynajmniej 16 lat.Spuściłam głowę, gdy nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł.A mianowicie:Udawać starszą.Podeszłam do fontanny na samym środku placu.Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Włosy upięłam wysoko w koński ogon i związałam różową kokardą.Przez to że nie jadłam byłam blada, co trochę mnie postarzało.Nawet nie pomyślałam o tym by umyć dłonie w fontannie.Zabarwiłabym wtedy wodę na czerwono.Spojrzałam na piękny pałac wznoszący się ponad miastem.W porównaniu z nim byłam strasznie mała...Zafascynowana jego widokiem ruszyłam w stronę Valery.

Szła spokojnie, pomimo ludzi, którzy bali się odgłosów bitwy.
~ Powinni zacząć się bać dopiero jak tu przybędzie wrogie wojsko. Choć, może słusznie robią, że teraz uciekają póki mają czas.~ pomyślała gdy ktoś w pośpiechu ją popchnął. Zauważyła jak ktoś biegał panicznie w kółko.~ A jednak nie robią tego we właściwy sposób ~ szła dalej uśmiechając się pod nosem. Śmieszyła ją ludzka głupota, przynajmniej niektórych z nich. Biegają w kółko zamiast na przód, piją, aż stracą przytomność, a przed tym wygadują okropne rzeczy. Ciągle przechodziła przez ulice miasta i doszła do placu. Gwar taki jak w każdym miejscu tego miasta, choć Konan zauważyła coś. Wierzchołek jakiegoś drzewa, wielkiego skoro przewyższał wszystkie budynki. Ruszyła w jego stronę.

Przyszłam po treningu. Szukałam targu, ale najpierw przywędrowałam tutaj. Sama nie wiem po co. Usiadłam na brzegu fontanny i chciałam obejrzeć tą moją ranę. Krew już zaschła, ale na dłoni miałam ogromny ślad i rozciętą skórę. Zabandażowałam sobie rękę i patrzyłam, gdzie znajdę jakiś rynek.

Erradnra lekko niczym piórko weszła do miasta i skierowała swe kroki na plac. Można by rzec, że jest tu po raz pierwszy, przez co chciała się zorientować tak mniej więcej gdzie co jest. Nagle naszło ją myśl, aby skierować się na Targ. Tam sprawdzi jakie zioła są dostępne na straganach i po ile.

Wbiegłam na Plac. Zdyszana usiadłam na boku fontanny. Kiedy złapałam już oddech zaczęłam odwijać swój bandaż. Na mojej niedużej dłoni przez całą jej przekątną, widniała wielka już brązowa blizna. Zaschnięta krew i skóra. Przez to wszystko nawet nie miałam czasu sobie tej rany odkazić i wypłakać się na nią, by się zagoiła. Moje oko zmieniło się w oko feniksa i zaczęłam łzawić. Gdy łzy dotykały rany wydzialała się z niej jakby para. Miałam wszystkich w nosie, bo i tak nikt nie zwracał na mnie uwagi.
Rana się zagoiła, zrosła. Po urazie nie było nawet widać śladu.

Jednorożec jakimiś bocznymi uliczkami wbiegł na plac miejski. Wszędzie, gdzie biegł, zostawiał srebrne ślady swojej krwi. Wyglądał jak żywa końska maczyga z powbijanymi strzałami. Biegł przez siebie. Nikt nie próbował go zatrzymać. Ludzi, którzy przeszkadzali mu na drodze przeskakiwał, ale o tej wczesnrj porze nie było ich za wielu, byli to nieliczni, nad którymi poszybowało zwierzę. Klacz biegła w kierunku wylotu z miasta. Wszystko działo się tak szybko.

--------------------------------------------------------------------------------
Wbiegliśmy z Tanem na plac. Niemal krok w krok za jednorożcem. Po szlaku jej krwi.Klacz kierowała sie w kierunku Prowincji.

Gdy wybiegła z Zagajnika resztę drogi do miasta szła. Nie spieszyło się jej za bardzo, nie miała nic do roboty oprócz czekania na rozpoczęcie pracy. Ach tak! Jeszcze musi sobie nowy ekwipunek kupić. Niby mieli najemnicy ją bronić, ale lepiej ufać sobie samemu niż polegać na innych.
Wchodząc do WMP jeszcze bardziej zwolniła kroku. Tristan popychał ją pyskiem w plecy, by się na niego dalej nie gniewała, ale Konan jest uparta. Posyłała mu tylko groźne spojrzenia. Zatrzymała się na środku placu, by obmyśleć co powinna kupić. Wyciągnęła z kieszeni sakiewkę i policzyła znajdujące się tam dukaty ~ 40 dukatów... Może starczy na to co potrzebuję ~ pomyślała i ruszyła szukać jakiegoś targu.