Podbiegłam do niego szczęśliwa.Rzuciłam mu się szyję przewracając go.Przytuliłam Wanwura, a raczej jego miraż...

Nawet nie słuchałam tego co do mnie mówił.Byłam szczęśliwa że mogę znów zleźć się w ramionach Wanwura, nawet jeśli to tylko złudzenie.Nie wiem jak dużo czasu minęło ale zniknął.Za łzami w oczach próbowałam złapać powietrze.Zrozumiałam że teraz siedzę na trawie obok wodospadu.Wstałam i zapłakana poszłam w stronę puszczy.

Słyszycie ?! Nadciąga burza!  Grzmoty już słychać z daleka, a siłę wiatru odczuwa się już na własnej skórze. Błyskawice  połyskują na niebie, są już coraz bliżej..ze wschodniej części nadciągają ciemne chmury! Panuję straszliwa atmosfera, słychać wrzaski zwierząt i trzepotanie skrzydeł! powietrze staję się coraz cięższe, a zwierzęta uciekają do swoich kryjówek….

Idąc za Konan Raytlion ujrzał ogromny wodospad, a na dole oczko wodne otoczone kamykami. Podszedł najbliżej oczka jak tylko mógł i usiadł na kamieniu, skierował swój wzrok ku Konan. - W końcu dotarliśmy. Mam takie pytanie, umiesz może pływać? - uśmiechnął się lekko, Jego uśmieszek był wręcz żartobliwy, nie wiadomo o co w tym chodziło.

- Szkoda, zawsze pozostaje nam oglądanie tego miejsca. - uśmiechnął się w stronę Konan, kładąc się na kamieniach. Spojrzał na niebo, obserwując chmury, a po chwili Jego wzrok padł na ogromny wodospad, woda była krystalicznie czysta. Uśmiechnął się szeroko i spojrzał na Konan. - Piękne miejsce, prawie tak piękne jak Ty.

Przysunął się do oczka wodnego, aby być bliżej Konan, spojrzał na nią i z uśmiechem na twarzy powiedział. - Tylko nie wpadnij. - po chwili rozejrzał się po okolicy dostrzegając dziewczynę siedzącą dalej. Wyglądała dziwnie znajomo, dręczyło go uczucie, że  już wcześniej ją widział. Gdy tylko przyjrzał się dokładniej, od razu przypomniał sobie, była to dziewczyna która wczoraj obudziła Konan. Raytlion spojrzał na Konan, uśmiechając się do Niej.

- Nigdy nic nie wiadomo, a ostrożności nigdy za wiele. Poza tym martwię się, bo mi na Tobie zależy. - uśmiechnął się szeroko, spojrzał w gwiazdy, po chwili obrócił głowę w stronę Konan. - Nie ma sensu wracać, już się ściemnia, możemy nie znaleźć drogi powrotnej. Przenocujemy tutaj? - z powrotem Jego wzrok powędrował ku niebu, a uśmiech nie schodził z twarzy.

- Nie boję się smoków - powiedziała cicho się śmiejąc. - Ta smoczyca, którą miałam okazję spotkać jest tylko trochę większa od dorosłego człowieka - milczała chwilę przypatrując się mu uważnie. - Chyba się położę trochę dalej, nie sądzę, że na piachu i kamieniach dobrze się śpi - uśmiechnęła się szerzej.